လူငယ္နွင့္ အလုပ္အကိုင္

ဒီေဆာင္ပါးဟာ စာေရးသူအေနနဲ့ လူငယ္ေတြဟာ အလုပ္လုပ္ကိုင္တဲ့ စြမ္းရည္နဲ့ ျကိုးစားနိုင္တဲ့ စြမ္းအားေတြရွိတဲ့အေျကာင္းကို စာေရးသူရဲ့ ကိုယ္ေတြ့ အေတြ့အျကံုေတြ နဲ့ ေဖာ္ျပေပး လိုက္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူငယ္ေတြကို ေနရာေပးေစခ်င္လို့ပါ။ လူငယ္ေတြမွာ လုပ္နိုင္စြမ္းေတြရွိျကပါတယ္။ လူငယ္ေတြမွာ ခဏသင္ေပးလိုက္တာနဲ့ အလြယ္တကူ တတ္ေျမာက္ နိုင္တဲ့ ခြန္အားေတြရွိပါတယ္။ လူငယ္ေတြဟာ လူျကီးေတြေလာက္ အသံုးမ၀င္ဘူးဆိုတဲ့ ေရွးေဟာင္းအယူေတြကို ေျပာင္းလဲသင့္ျပီလို့ ထင္လို့ပါ။ မင္းအသာေနစမ္းပါ မင္းငါ့ေလာက္ လုပ္သက္ရွိလို့လားဆိုတဲ့ လူငယ္ေတြကို ေဘးထိုးထားတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ေျပာင္းလဲသင့္ပါျပီ။

လူငယ္ေတြအေနနဲ႔လည္း ၾကိဳးစားၾကပါ။ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈမရွိပဲနဲ႔ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာကို ရလာမွမဟုတ္ပါဘူး။ အိပ္ယာထဲကေန ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္ခ်င္တာ ညာျဖစ္ခ်င္တာဆိုျပီး ေလွ်ာက္ေအာ္ေနလို႔ကေတာ့ အလကားပါပဲ။ ကိုယ္က ၾကိဳးစားမွ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ လူၾကီးေတြက ကိုယ့္ရဲ႕ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈကို အသိမွတ္ျပဳမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ လာမည့္ အနာဂတ္ဟာ လူငယ္ေတြရဲ့ လက္ထဲမွာရွိေနတာကို သတိရေပးပါ။

ဒီေနရာမွာ စာေရးသူရဲ့ အေတြ့အျကံုေလးတစ္ခု တင္ျပလိုပါတယ္။ စာေရးသူဟာ ဆယ္စာေမးပြဲေျဖျပီးကတည္းက လုပ္ငန္းခြင္၀င္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူ၀ါသနာပါတာကေတာ့ IT နည္းပညာပိုင္းပါ။ IT နည္းပညာကို စသိခါစကေတာ့ ကြန္ပ်ူ ျပုျပင္ျခင္းနဲ့ စတင္ သိရွိခဲ့ပါတယ္။ ကြန္ပ်ူတာေတြ ျပင္ေပးခ်င္တယ္။ ဒီပညာရပ္ဟာ ကိုယ့္ရဲ့ ေနွာင္ေရးအတြက္ လည္း အဆင္ေျပေစမယ္ဆိုတဲ့ အသိေလးပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွ က်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန့္ သိလာခဲ့တာက ကြန္ပ်ူတာျပုျပင္ျခင္းဆိုတာ နည္းပညာရဲ့ တစ္စိတ္ တစ္ေဒသပဲဆုိတာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေလ့လာရင္းနဲ့ Networking, Programming နဲ့ social media ဆိုျပီး က်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန့္ သိသင့္သေလာက္သိလာခဲ့တာပါ။

ဒါက စာေရးသူရဲ့ ၀ါသနာအေျကာင္းပါ။ ဒီလိုနဲ့ စာေရးသူဟာ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးခါစ ဆိုတဲ့ ပညာရည္အခ်င္းတစ္ခုနဲ့ အေရာင္းဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္မွာ စတင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ့ မိဘေတြကေတာ့ နယ္မွာပါ။ စာေရးသူဟာ ဦးေလးနဲ့ အေဒါ္တို့ရဲ့ ထိန္ေက်ာင္း မွုေတြျကားမွာ ျကီးျပင္းခဲ့ရ တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ သူတို့ စီစဥ္ေပးတဲ့အတိုင္း အေရာင္းဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီတုန္းက ရတဲ့ လစာကေတာ့ သံုးေသာင္းက်ပ္ပါ။ ဒီလစာကိုတစ္ခါတည္းတန္းမရပါဘူး။ လ၀က္ေလာက္ အလုပ္သင္အေနနဲ့ လုပ္ရပါေသးတယ္။ ေနာက္လမွ သံုးေသာင္းဆိုတ့ဲ ေငြပမာဏကို လက္၀ယ္ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တာပါ။

အ့ဲဒီ အလုပ္မွာ သံုးလေလာက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္နဲ့ အိမ္ကိုေရာက္ဖို့အတြက္ ကားနွစ္ဆင့္ စီးရတဲ့ ေငြေျကးပမာဏနဲ့ ကိုယ့္ထမင္းကိုစား ရတဲ့ ေငြေျကးပမာဏကို ေငြသံုးေသာင္းဆို တဲ့ တန္ဖိုးက လံုလံုေလာက္ေလာက္ မျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္လို့ အိမ္က လူျကီးေတြ စီစဥ္ေပးတဲ့ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုကိုေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စာေရးသူဟာ Transportation Contract Company တစ္ခုမွာ တစ္လကို လစာငါးေသာင္းနဲ့ အလုပ္ရခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ့ တာ၀န္က Transportation Leader ပါ။ အလုပ္က အေဆာင္ေပးပါတယ္။

အေဆာင္မွာေနတဲ့ ၀န္ထမ္းဆိုရင္ ထမင္းဖိုး မနက္စာ ရွစ္ရာနဲ့ ညစာ ရွစ္ရာဆိုျပီး တစ္ရက္ ေထာင့္ေျခာက္ရာရပါတယ္။ စာေရးသူကလည္း ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးကတည္းက ကိုယ္ထူးကိုယ္ခြ်န္မယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ့ ေနတဲ့ လူဆိုေတာ့ သူတို့ စီစဥ္ေပးတဲ့အေဆာင္မွာ ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လမ္းစရိတ္မကုန္ ထမင္းစားရိတ္လည္း အပိုရဆိုေတာ့ စာေရးသူအတြက္ ပိုျပီး တြက္ေျခကိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္ရွင္ရဲ့ အိမ္မွာေနရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ေျကာင့္ အခ်ိန္မေရြး အခုိင္းခံရပါတယ္။ ရတဲ့ လစာေငြကေတာ့ အားလံုးေပါင္းလိုက္ရင္ တစ္သိန္းနီးပါးရပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ တြက္ျကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္သိန္းေက်ာ္မယ္လို့ ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီတစ္သိန္းေက်ာ္ဖို့အတြက္ အလုပ္လုပ္ရတာလည္းေန့ေရာညပါလုပ္ရပါတယ္။ေနပူပူ မိုးရြာရြာ ထီးမပါ ေခါင္းေဆာင္းမပါပဲ ေျပးလွြား လုပ္ကိုင္ျပီး အလုပ္က ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က အိပ္ခ်ိန္ပါပဲ။ ေနပူ မိုးရြာထဲမွာ ထီးေဆာင္းရတာတို့ ဆိုတာကလည္း အလုပ္ကို ေနွာင့္ေနွး ျကံ့ျကာေစတဲ့ မလိုလားအပ္တဲ့ အျပုမူ တစ္ခုပါပဲ။

တစ္ခါတစ္ေလ ပင္ပန္းလြန္းလို့ ေရေတာင္မခ်ိုးနိုင္ ညစာေတာင္မစားနိုင္ပဲ တန္းျပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္။ မနက္က်ရင္ေတာ့ ငါးနာရီပံုမွန္ထရတာေပါ့။ ဒါမွလည္း စာေရးသူတို့ အလုပ္က အခ်ိန္မွီ Transport လုပ္နိုင္မွာေလ။ အသက္ဆယ္ရွစ္နွစ္ ဆယ့္ကိုးနွစ္အရြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္က မနက္မိုးလင္းတာနဲ့ Dyna 14 ေပ ကားရဲ့ေခါင္းခန္းကေနစီးျပီး စားသံုးသူ Customer ေတြဆီ မိမိ company ရဲ့ Product တစ္ခုကို အခ်ိန္မွီပို့ေပးနိုင္ဖို့ လူျကီးတစ္ေယာက္ နည္းတူ အလုပ္လုပ္ရပါျပီ။ စာေရးသူဟာ Leader ျဖစ္တာေျကာင့္ စာေရးသူရဲ့ လက္ေအာက္က အလုပ္သမားေတြ အမ်ားျကီး ရွိပါတယ္။

အကုန္လုံးက ကိုယ့္ထက္ အသက္ျကီးတဲ့ အိမ္ေထာင္ရွင္ လူျကီးေတြျဖစ္ပါတယ္။ ျပဿနာေတြစပါျပီ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္က လူျကီးေတြကို Leader လုပ္ရတ့ဲအေတြ့အျကံုေတြ စတင္ေတြ့ရပါျပီ။ အတိုက္အခံေတြနဲ့ ကိုယ္ေျပာရင္ ေျပာသလို ျဖစ္မလာတာေတြကအစ ျပဿနာေတြ ျကံုေတြ့ရပါျပီ။ အလုပ္မွာ စာရင္းေတြမွားတာကအစ၊ ေနာက္ဆံုး စက္ရံုကို အခ်ိန္မွီမေရာက္တာကအဆံုး၊ကားသမားေတြက ပညာျပတာ ခံရနဲ့ စာေရးသူ Manager ရဲ့ ဆူပူ ဆဲဆိုမွုေတြကို ခံခဲ့ရပါတယ္။

ကိုယ္ကလည္း လူငယ္မို့လို့လားေတာ့ မသိဘူး။ စိတ္ဆတ္တယ္လို့ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္မိတယ္။ တစ္ခုခုဆိုရင္ ေဒါသထြက္တာကလည္း အားနည္းခ်က္တစ္ခုျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ေအာက္လက္ငယ္သား၀န္ထမ္းေတြျဖစ္တဲ့ လူျကီးေတြနဲ့ အဆင္မေျပတာေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္။ စစခ်င္းမို့လို့ သူတို့က ပညာျပတာလဲ ပါမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ စာေရးသူရဲ့ အားသာခ်က္တစ္ခုကေတာ့ လူအေပါင္းအသင္းေကာင္းတာပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကို ျကည့္လိုက္တယ္။

ဒီလူဘာျကိုက္တတ္တယ္ဆိုတာေတြကို လိုက္ေလ်ာျပီး ေပါင္းသင္းတတ္တာကေတာ့ စာေရးသူရဲ့ အားသာခ်က္တစ္ခုပါ။ ဒီလုိနဲ့ စာေရးသူရဲ့ လုပ္ငန္းအဆင္ေျပဖို့နဲ့ ေရရွည္မွာ အေကာင္းမြန္ဆံုးျဖစ္ဖို့ စာေရးသူရဲ့ လက္ေအာက္က ၀န္ထမ္းေတြကိုေပါင္းသင္းရပါျပီ။ သူတို့အျကိုက္လိုက္ျပီး ေပါင္းတာရွိသလို ကိုယ့္အျကိုက္ေတြ ေျပာျပျပီးေပါင္းသင္းရတာလဲ ပါတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ့ပဲ စာေရးသူဟာ ရိုးရိုးေမဂ်ာ ျမန္မာစာနဲ့ ဒဂံု တကသိုလ္မွာ အေ၀းသင္ တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ပညာေရးဆိုေတာ့ ဘြဲ့ရမွျဖစ္မယ္ေလ။ ပထမနွစ္ေက်ာင္းျပီးေတာ့ ျကားထဲမွာ အားတဲ့အခ်ိန္ေတြရွိေနတယ္။ အလုပ္ျကီးပဲ လုပ္ေနလို့ကလဲ အဆင္မေျပျပန္ဘူးေလ။ ကိုယ့္တက္လမ္းကိုလည္း တစ္ဖက္ကရွာရတာေပါ့။ ဒါနဲ့ ပဲ ကိုယ္၀ါသနာပါပဲ IT နည္းပညာ အတြက္ သင္တန္းေတြတက္ခဲ့ပါတယ္။

ပထမနွစ္ေက်ာင္းျပီးတယ္ ကြန္ပ်ူတာ Basic (iOffice 2007) ကိုတက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ့ ပဲ ဒုတိယနွစ္ေက်ာင္းတက္ရမဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ျပီး စာေမးပြဲျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ Practical A+ ကိုတက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ဒီလိုပဲ တတိယနွစ္ျပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ Network Engineering သင္တန္းကိုတက္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာ Laptop ေလးတစ္လံုးကို ပိုက္ဆံစုျပီး ၀ယ္လိုက္တယ္။ သီခ်င္းဆိုတာကို ၀န္သနာပါတဲ့ အနုပညာရွင္အေနနဲ့ ဂစ္တာတစ္လံုးေတာ့ ရွိသလို၊ အိုင္တီနည္းပညာကို ၀ါသနာပါတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ကြန္ပ်ူတာ တစ္လံုးဆိုတာရွိသင့္တယ္ေလ။ စာေရးသူဟာ ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့ နည္းပညာ ပိုင္းကို ေလ့လာရင္း ဒီအလုပ္ထဲမွာပဲ ဒီလစာနွုန္းထားနဲ့ လုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ခဲ့တာ သံုးနွစ္ ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ စာေရးသူဟာ company ရဲ့ ယံုျကည္မွု တစ္ခုကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲဆိုရင္ စာေရးသူလုပ္တဲ့ Company ဟာ Transportation Contract အေနနဲ့ အမည္ခြဲေတြ အမ်ားျကီးနဲ့ လုပ္ကိုင္ခဲ့ျပီး အဲ့ဒီထဲကမွ စာေရးသူ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ စာေရးသူတို့ အဖြဲ့ စည္းတစ္ခုဟာ စက္ရံုရဲ့ တင္ဒါ ေရြးခ်ယ္ပြဲကေန မပါ၀င္ပဲ အျဖုတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲကမွ စာေရးသူတို့အဖြဲ့ရဲ့ ၀န္ထမ္းေတြအမ်ားျကီး ေလွ်ာ့ခ်ျပစ္ခဲ့ရပါတယ္။ လူပ်ူိ လူလြတ္ေတြ အလုပ္ျပုတ္တာ အေျကာင္းမဟုတ္ေပမဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ေတြအတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာ အခ်ိန္ေတြျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ စာေရးသူလည္း ကုိယ့္အထုတ္ ကိုယ္ထုတ္ျပီး အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္ေလ။

ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာေရးသူရဲ့ ဦးေလးနဲ့ အေဒါ္ နွစ္ေယာက္စလံုးက အစိုးရ၀န္ထမ္းျဖစ္တာေျကာင့္ တာ၀န္နဲ့ ေနျပည္ေတာ္ကို ေျပာင္းေရြ့ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနျကပါတယ္။ ဦးေလးဆီကို ဖုန္းဆက္ေတာ့ ေနစရာကို စီစဥ္ေပးတဲ့အတြက္ေျကာင့္ ကိုယ့္အတြက္ လုပ္စရာမရွိေတာ့တဲ့ အလုပ္ကေန ျပန္ဖို့ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ရဲ့ ျကိုးစားမွုလို့ပဲ ဆိုေလမလား၊ ကုသိုလ္ကံလို့ပဲ ဆိုေလမလား စာေရးသူကို Company ရဲ့ အျခား အဖြဲ့ အစည္းတစ္ခုမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေပးဖို့ သူေဌးက ေလွ်ာ့ခ်ျပစ္လိုက္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ မသိေအာင္ ကမ္းလွမ္းေတာ့ ကံမေကာင္း သူေတြျကား ထဲကေန ကံထူးသူေမာင္ျဖစ္သြား ပါေလေရာ။ ဒီလို ျဖစ္လာဖို့အတြက္ကို စာေရးသူကို အာမခံေပးတာကေတာ့ စာေရးသူရဲ့ မန္ေနဂ်ာပါ။

အဲ့ဒီ အဖြဲ့ အစည္းတစ္ခုကလည္း သူေဌးနဲ့ တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္ရတဲ့ အဖြဲ့ အစည္းျဖစ္ေတာ့ စာေရးသူဟာ သူေဌး ယံုျကည္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေနရာရခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး လွုိင္သာယာကို စာေရးသူရဲ့ နာမည္နဲ့ ဂိုေထာင္၀ယ္ထားတဲ့ အေနထားထိေတာင္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ့ စာေရးသူဟာ ရိုးရိုးေမဂ်ာ ျမန္မာစာနဲ့ (BA Myanmar) ဆိုတဲ့ ဘြဲ့ကိုရပါျပီ။ ဒီဘြဲ့ယူဖို့လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ တိုင္ပင္ထားတာက ဓါတ္ပံုရိုက္မယ္ ဘယ္သြားမယ္ ဘာလုပ္မယ္နဲ့ေပါ့။ တကယ္တမ္းဘြဲ့ယူရမဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ ဘြဲ့ ယူရမဲ့ ေန့ကို ေမ့ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီေန့ကလည္း မွတ္မွတ္ရရ Company ရဲ့ Product အတြက္ Client ေတြဆီကို Transport လုပ္ဖို့ ဘြဲ့ နွင္းသဘင္ခန္းမဘက္ကို ကားေမာင္းရင္း ျဖတ္သြားတုန္း ဘြဲ့၀တ္စံုေတြနဲ့ လူေတြကို ေတြ့ရေတာ့မွ သိရတယ္။

ဒီေန့ဟာ စာေရးသူရဲ့ ဘြဲ့ယူရမဲ့ေန့ဆိုတာကို သိခဲ့ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ အလုပ္ထဲက ၀န္ထမ္းေတြကို ျပန္ေျပာျပေတာ့မွ အားလံုးက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္လို့ မွတ္ခ်က္ေပးတာကို ခံလိုက္ရတယ္။ ဒါက အဓိက မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္မွ ဘြဲ့လက္မွတ္သြားထုတ္လည္းအဆင္ေျပသြားတာပဲ။ ဒီ ဘြဲ့လက္မွတ္ျကီးကိုင္ ဘြဲ့၀တ္စံုေတြ၀တ္ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ျပီး ငါက ဘြဲ့ရပညာတတ္ျကီး ဘာျကီးဆိုျပီးလည္း ဂုဏ္ယူေနဖို့အတြက္ အခ်ိန္မေပးနိုင္ပါဘူး။ ဘြဲ့မရပဲ ေအာင္ျမင္မွုရေနတဲ့ သူေတြအမ်ားျကီးပဲေလ။ ဒီဘြဲ့လက္မွတ္ျကီးရွိေတာ့မွ လူရာ၀င္တယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာနိုင္ငံလုပ္ငန္းရွင္ေတြရဲ့ ေရွးဆန္ဆန္အေတြးအေခါ္ေတြေျကာင့္သာ ဘြဲ့ရေအာင္ယူလိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒါေတြပိုင္ထားမွပဲ ကိုယ္ေနာက္အလုပ္ေတြအတြက္ အဆင္ေျပမွာေလ။

စာေရးသူက ဘြဲ့ရျပီဆုိေတာ့ စာေရးသူရဲ့ ေနွာင္ေရးအတြက္ စဥ္းစားရျပီေလ။ ကုိယ္၀ါသနာပါတာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာက IT သမားတစ္ေယာက္ ၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္လုပ္ေနတာက Transportation Leader တစ္ေယာက္ ဘာမွကို မဆိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲ့ဒါေျကာင့္ လက္ရွိ လုပ္ေနတဲ့ Transportation Leader အလုပ္ကို ထြက္ျပီး ကုိယ္၀ါသနာပါတဲ့ IT နည္းပညာနယ္ပယ္ကို အေျခခ် ဖို့အတြက္ အိုင္တီနဲ့ ပါတ္သက္တဲ့ company ေတြမွာ အလုပ္ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ စာေရးသူဟာ Web Design (HTML,CSS,Javascript,Photoshop,Flash) နဲ့ Web Developer (PHP, Mysql) ကိုတက္ေရာက္ျပီးစီးလို့ Web Developer အလုပ္ကိုလည္း ေလ့လာသင္ယူ လုပ္ကိုင္လွ်က္ရွိပါတယ္။ Social Media ပိုင္းနဲ့ လည္း အလုပ္ေတြ လုပ္ကိုင္လွ်က္ ရွိသလို Blogger အျဖစ္လည္း IT နည္းပညာနဲ့ ပါတ္သက္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ ေဆာင္းပါးေတြ application & software ေတြကို ေရးသား မွ်ေ၀ေပး လွ်က္ရွိပါတယ္။

ဒီအေျကာင္းအရာေတြဟာ စာေရးသူရဲ့ ဘ၀တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ျကိုးစားမွုကိုေရးသားေဖာ္ျပ ထားျခင္းျဖစ္ပါ တယ္။ ဘာအတြက္လည္းဆိုရင္ေတာ့ စာေရးသူတို့လို လူငယ္ေတြမွာ ျကုိးစားမွုေတြရွိ တယ္ဆိုတာကိုသိေစခ်င္ပါတယ္။ စာေရးသူတို့လို လူငယ္ေတြမွာ လုပ္နိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။ ဒီလူငယ္ေတြကို ေျမေတာင္ေျမာက္ေပးဖို့ဆိုတာ လူျကီးေတြဆီမွာ အမ်ားျကီး တာ၀န္ရွိပါတယ္။ လူငယ္ေတြကို လက္တြဲေခါ္ေပးပါ။ လူငယ္ေတြမွာ ေအာင္ျမင္လိုစိတ္ရွိပါတယ္။ ဒါေတြကို သိေစခ်င္လို့ စာေရးသူရဲ့ အေတြ့အျကံုနဲ့ ယွဥ္ျပီး ေရးသားေဖာ္ျပ ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးသူ မွ်ေ၀ေနတဲ့ Blog နဲ့ Website ေတြကေတာ့ www.ict.com.mm, www.winkabarkyaw.net, www.maungpauk.org , www.saithu102.blogspot.com , www.thefreenote.com , www.myanmarebookstore.blogspot.com နွင့္ စာေရးသူရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ blog ေတြျဖစ္တဲ့ www.mmitknowledge.com , www.itstudier.blogspot.com တို့အျပင္ Facebook Fan Page ေတြမွာလည္း ျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးလွ်က္ရွိပါတယ္။

Aung Ko Htet

Facebook : www.facebook.com/bloggeraungkohtet

Email : aungkohtet.htet82@gmail.com

website : www.mmitknowledge.com